Ratowanie sieci bezpieczeństwa

W miarę pogłębiania się recesji, zwolnienia spęczniają szeregi nieubezpieczonych. Pomimo wsparcia ze strony federalnych państwowych programów Medicaid, niektóre państwa z kasami obcięły płatności Medicaid, a inne rozważają takie cięcia. W rezultacie wiele szpitali, które leczą dużą liczbę nieubezpieczonych pacjentów, ma trudności z przetrwaniem. W 2006 r., Na długo przed rozpoczęciem recesji, amerykańskie szpitale zapewniły opiekę nieskompensowaną o wartości ponad 28,8 mld USD1 – obciążenie, które w niektórych szpitalach spadło bardziej niż na inne. Szpitale, które zapewniają dużą część opieki szpitalnej osobom nieubezpieczonym, nazywane są szpitalami bezpiecznymi . Publiczne szpitale bezpieczeństwa zwykle ponoszą największy ciężar ze wszystkich. Chociaż tylko 2% amerykańskich szpitali jest członkami Krajowego Stowarzyszenia Szpitali Publicznych i Systemów Opieki Zdrowotnej (NAPH), stanowią one 25% nieskompensowanej opieki stacjonarnej w kraju.
Szpitale sieci bezpieczeństwa zwykle znajdują się w obszarach, w których nieubezpieczone są skoncentrowane – dzielnice śródmiejskie i słabe ekonomicznie społeczności wiejskie. W przeciwieństwie do dobrze prosperujących szpitali z dużą bazą płacących pacjentów, szpitale w sieciach bezpieczeństwa mają niewielką zdolność do odzyskania kosztów nieskompensowanej opieki, pobierając wyższe opłaty. W rezultacie większość szpitali z zabezpieczeniem netto ma ujemne marginesy operacyjne (mediana, -3,0% 3).
Oprócz opieki charytatywnej wiele szpitali sieci bezpieczeństwa wspiera edukację medyczną i ważne, ale nieopłacalne usługi dla swojej społeczności. W wielu miastach duże szpitale sieci bezpieczeństwa zakotwiczają w swoim regionie plan reagowania na katastrofy. Kiedy takie szpitale są zmuszone zamknąć lub ograniczyć kluczowe usługi, efekty spillover mogą sięgać daleko poza nieubezpieczonych.
W 1981 r. Rząd federalny zezwolił państwom na oddzielenie stawek płatności od Medicaid od płatności Medicare. Aby ograniczyć wpływ na szpitale w sieciach bezpieczeństwa, Kongres nakazywał państwom, by dokonywały dodatkowych wypłat Medicaid na placówki zapewniające nieproporcjonalny udział opieki nad beneficjentami Medicaid i nieubezpieczonymi. Kiedy większość stanów zignorowała swój obowiązek dokonywania nieproporcjonalnych opłat szpitalnych (DSH), Kongres uchwalił Ustawę zbiorczą Omnibus Budget z 1987 r., Która uznała, że niektóre szpitale są dostawcami usług DSH i ustaliła metody zmuszania państw do dokonywania płatności DSH do tych szpitali . Mimo to państwa zaciągały się nogami.
Sprawy zmieniły się w 1989 r., Kiedy przedsiębiorczy eksperci ds. Budżetu odkryli, że mogą ubiegać się o federalne fundusze DSH bez wydatkowania ogólnych funduszy państwowych. Szpitale, które miały otrzymać fundusze DSH, zostały poproszone (lub czasami skierowane) o wniesienie wymaganego udziału państwa; państwo następnie użyłoby tych pieniędzy, by wypłacić dużą federalną płatność. Szpitale odzyskałyby swój wkład i może trochę więcej, ale państwa często utrzymywały lwią część federalnej płatności. Niektóre państwa nawet poddały recyklingowi część swoich zatrzymanych federalnych funduszy DSH i wykorzystały je do wyciągnięcia dodatkowych federalnych dolarów Medicaid. Ponieważ system DSH skutecznie służył jako pompka pieniędzy, która wciągała fundusze federalne do kasy państwowej, program przeżywał gwałtowny wzrost. W latach 1990-1996 federalne płatności DSH wzrosły z 1,4 miliarda dolarów do ponad 15 miliardów dolarów rocznie.
W 1991 r. Kongres starał się ograniczyć zdolność państw do korzystania z funduszy dostawców, aby ubiegać się o fundusze federalne, wprowadzając dobrowolne kontrybucje i specyficzne dla dostawcy zmiany podatkowe.
[hasła pokrewne: urazówka piekary, flegamina krople, corten medic radom ]